флаэ́ма
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
флаэ́ма |
флаэ́мы |
| Р. |
флаэ́мы |
флаэ́м |
| Д. |
флаэ́ме |
флаэ́мам |
| В. |
флаэ́му |
флаэ́мы |
| Т. |
флаэ́май
флаэ́маю |
флаэ́мамі |
| М. |
флаэ́ме |
флаэ́мах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
флаэ́ма, ‑ы, ж.
Спец. Тканка вышэйшых раслін, якая служыць для падачы арганічных рэчываў, што сінтэзуюцца галоўным чынам у лістах; тое, што і луб (у 1 знач.).
[Ад грэч. phloios — кара, лыка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
флоэ́ма бот. флаэ́ма, -мы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)