флаэ́ма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. флаэ́ма флаэ́мы
Р. флаэ́мы флаэ́м
Д. флаэ́ме флаэ́мам
В. флаэ́му флаэ́мы
Т. флаэ́май
флаэ́маю		 флаэ́мамі
М. флаэ́ме флаэ́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

флаэ́ма ж., бот. флоэ́ма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Флаэма, гл. Луб

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

флаэ́ма, ‑ы, ж.

Спец. Тканка вышэйшых раслін, якая служыць для падачы арганічных рэчываў, што сінтэзуюцца галоўным чынам у лістах; тое, што і луб (у 1 знач.).

[Ад грэч. phloios — кара, лыка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

флаэма

т. 16, с. 427

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

флаэ́ма

(ад гр. phloios = кара, лыка)

сукупнасць раслінных тканак, па якіх перадаюцца арганічныя рэчывы ад лістоў да каранёў; луб.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

флоэ́ма бот. флаэ́ма, -мы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

метафлаэ́ма

(ад мета- + флаэма)

валакністая тканка маладых органаў раслін, па якой перамяшчаюцца арганічныя рэчывы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)