фла́нец

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. фла́нец фла́нцы
Р. фла́нца фла́нцаў
Д. фла́нцу фла́нцам
В. фла́нец фла́нцы
Т. фла́нцам фла́нцамі
М. фла́нцы фла́нцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

фла́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м. (спец.).

Злучальная частка трубаправодаў, валоў і пад. ў выглядзе дыска з адтулінамі для балтоў.

|| прым. фла́нцавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фла́нец, -нца м., тех. фла́нец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фла́нец техн. фла́нец, -нца м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фла́нец, ‑нца, м.

Спец.

1. Злучальная частка трубаправодаў, валаў і пад. у выглядзе дыска з адтулінамі для балтоў.

2. Адагнуты пад прамым вуглом кант металічнага ліста.

[Ад ням. Flansch.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фланцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; незак., што.

Спец. Адгінаць фланец (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)