учи́ть несов., в разн. знач. вучы́ць; (обучать) навуча́ць;

учи́ть ру́сскому языку́ вучы́ць (навуча́ць) ру́скай мо́ве;

учи́ть исто́рию вучы́ць гісто́рыю;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вучы́ць несов.

1. учи́ть; обуча́ть;

в. заме́жнай мо́ве — учи́ть (обуча́ть) иностра́нному языку́;

2. (усваивать) учи́ть;

в. уро́к — учи́ть уро́к;

3. (читать наставления) поуча́ть;

◊ го́ра му́чыць ды жыць ву́чыць — посл. го́ре му́чит да жить у́чит

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наставля́ть​II несов. (учить) навуча́ць, павуча́ць; (направлять) накіро́ўваць;

◊

наставля́ть на путь и́стинный накіро́ўваць на пра́вільны шлях.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вывуча́ць несов.

1. (усваивать) выу́чивать; учи́ть; изуча́ть; разу́чивать;

2. (исследовать) изуча́ть;

1, 2 см. вы́вучыць 2, 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

навуча́ць несов.

1. учи́ть, обуча́ть;

2. (подговаривать) науча́ть, подуча́ть;

3. (давать совет) вразумля́ть, надоу́мливать;

1-3 см. навучы́ць 1-3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

практыкава́ць несов.

1. (применять на практике) практикова́ть;

2. уст. (заниматься врачебной или юридической практикой) практикова́ть;

3. (прививать какие-л. навыки) учи́ть; упражня́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

у́ча́щий

1. прич. я́кі (што) ву́чыць; які́ (што) навуча́е; см. учи́ть;

2. сущ. навуча́льнік, -ка м.;

собрали́сь уча́щиеся и у́ча́щие сабралі́ся навучэ́нцы і навуча́льнікі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вучы́ць (БРС, КТС, Байк. і Некр., Нас., Шат.), вучы́цца (Нас., Касп., Байк. і Некр., БРС, Грыг.), укр. учи́ти, рус. учи́ть, польск. uczyć, чэш. učiti, славац. učiť, в.-луж. wućić, н.-луж. hućyś, славен. učíti, серб.-харв. у̀чити, макед. учи ’вучыць’, балг. у́ча ’вучу’. Прасл. *učiti звязана чаргаваннем з *‑vyknǫti (параўн. пры‑выкнуць, з‑выкнуць), роднаснае ст.-прус. iaukint ’трэніраваць, практыкаваць’, літ. jaukìnti, jaukinù ’прывучаць, утаймоўваць’, jaũkas ’прынада’, jaukùs ’рахманы’; ’ручны’, ст.-інд. úcyati ’знаходзіць задавальненне, мае звычку’, ṓkas ’задавальненне’, гоц. biūhts ’звычны’ (Бернекер, 593; Махэк₂, 666; Младэнаў, 658; Фасмер, 4, 179 і наст.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адвучы́ць сов.

1. (заставить отвыкнуть) отучи́ть, отва́дить;

а. ад курэ́ння — отучи́ть (отва́дить) от куре́ния;

2. отня́ть;

а. дзіця́ ад грудзе́й — отня́ть ребёнка от груди́;

3. (кончить учить) отучи́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ука́зывать несов.

1. (показывать) пака́зваць; (обращать внимание, отмечать — ещё) зазнача́ць; (называть) называ́ць;

2. (разъяснять) раска́зваць, растлума́чваць; (давать наставления, учить — ещё) ука́зваць, навуча́ць;

3. (устанавливать, определять, называть, намечать) вызнача́ць, прызнача́ць, называ́ць; см. указа́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)