уха́біна
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
уха́біна |
уха́біны |
| Р. |
уха́біны |
уха́бін |
| Д. |
уха́біне |
уха́бінам |
| В. |
уха́біну |
уха́біны |
| Т. |
уха́бінай
уха́бінаю |
уха́бінамі |
| М. |
уха́біне |
уха́бінах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
уха́біна ж., разг. уха́бина
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уха́біна, ‑ы, ж.
Разм. Тое, што і ухаба. Падскаквае на ўхабінах лёгкая двухколка. «Маладосць». Па вуліцах ехаць лягчэй, толькі лыжы кідае на ўхабінах. Жычка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уха́бина разг. уха́біна, -ны ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)