утыка́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. утыка́нне
Р. утыка́ння
Д. утыка́нню
В. утыка́нне
Т. утыка́ннем
М. утыка́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

утыка́нне ср. втыка́ние; см. утыка́ць I 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

утыка́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. утыкаць ​1 — уткнуць, уваткнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

втыка́ние утыка́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вса́живание уса́джванне, -ння ср.; утыка́нне, -ння ср., убіва́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зарыва́ние

1. зако́пванне, -ння ср., зарыва́нне, -ння ср.;

2. хава́нне, -ння ср., утыка́нне, -ння ср.; см. зарыва́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ты́кание​I

1. ты́канне, -ння ср.; то́рканне, -ння ср.; утыка́нне, -ння ср.; уто́ркванне, -ння ср.;

2. со́ванне, -ння ср., ты́цканне, -ння ср.; см. ты́кать​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)