уто́чнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
уто́чнік |
уто́чнікі |
| Р. |
уто́чніка |
уто́чнікаў |
| Д. |
уто́чніку |
уто́чнікам |
| В. |
уто́чніка |
уто́чнікаў |
| Т. |
уто́чнікам |
уто́чнікамі |
| М. |
уто́чніку |
уто́чніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
уто́чнік, ‑а, м.
Спец. Рабочы, які падрыхтоўвае ўток для ткання.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уто́чник текст. уто́чнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)