уто́рнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. уто́рнік уто́рнікі
Р. уто́рніка уто́рнікаў
Д. уто́рніку уто́рнікам
В. уто́рнік уто́рнікі
Т. уто́рнікам уто́рнікамі
М. уто́рніку уто́рніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уто́рнік м., спец. уто́рник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уто́рнік, ‑а, м.

Спец. Прылада для нарэзкі ўтор ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уто́рник уто́рнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

То́рнік ’прыстасаванне, якім робяць уторы’ (АБ, 9). Да уто́рнік < утора (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)