Verbum

анлайнавы слоўнік

усхвале́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

усхвале́нне ср. восхвале́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

усхвале́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. усхваляць — усхваліць; праслаўленне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самавыхвале́нне, -я, н.

Усхваленне, праслаўленне самога сябе, сваіх заслуг, здольнасцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самаўсхвале́нне, -я, н.

Усхваленне, праслаўленне самога сябе, сваіх дасягненняў, сваёй годнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самарэкла́ма, -ы, ж.

Усхваленне самога сябе, сваіх поспехаў, якасцей; папулярызацыя ўласнай дзейнасці, творчасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

славосло́вие услаўле́нне, -ння ср., усхвале́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хвале́бный хвале́бны;

хвале́бные ре́чи хвале́бныя сло́вы, усхвале́нне;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самаўсхвале́нне, ‑я, н.

Усхваленне, праслаўленне самога сябе, сваіх заслуг, дасягненняў, здольнасцей і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апало́гія, ‑і, ж.

Кніжн. Абарона, усхваленне каго‑, чаго‑н. у пісьмовай або вуснай форме.

[Грэч. apologia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)