уру́чаны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. уру́чаны уру́чаная уру́чанае уру́чаныя
Р. уру́чанага уру́чанай
уру́чанае		 уру́чанага уру́чаных
Д. уру́чанаму уру́чанай уру́чанаму уру́чаным
В. уру́чаны (неадуш.)
уру́чанага (адуш.)		 уру́чаную уру́чанае уру́чаныя (неадуш.)
уру́чаных (адуш.)
Т. уру́чаным уру́чанай
уру́чанаю		 уру́чаным уру́чанымі
М. уру́чаным уру́чанай уру́чаным уру́чаных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уру́чаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. уру́чаны уру́чаная уру́чанае уру́чаныя
Р. уру́чанага уру́чанай
уру́чанае		 уру́чанага уру́чаных
Д. уру́чанаму уру́чанай уру́чанаму уру́чаным
В. уру́чаны (неадуш.)
уру́чанага (адуш.)		 уру́чаную уру́чанае уру́чаныя (неадуш.)
уру́чаных (адуш.)
Т. уру́чаным уру́чанай
уру́чанаю		 уру́чаным уру́чанымі
М. уру́чаным уру́чанай уру́чаным уру́чаных

Кароткая форма: уру́чана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уру́чаны вручённый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уру́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад уручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вручённый уру́чаны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уручы́ць, уручу́, уру́чыш, уру́чыць; уру́чаны; зак., што каму.

1. Аддаць у рукі, непасрэдна.

У. дыплом.

2. Даверыць, даручыць (кніжн.).

У. свой лёс каму-н. (перан.).

|| незак. уруча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. уручэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)