урубі́ць, урублю́, уру́біш, уру́біць; уру́блены; зак., што ў што.

Уставіць у высечаную адтуліну.

У. перагародку ў сцяну.

|| незак. уру́бліваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. уру́бліванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

урубі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. урублю́ уру́бім
2-я ас. уру́біш уру́біце
3-я ас. уру́біць уру́бяць
Прошлы час
м. урубі́ў урубі́лі
ж. урубі́ла
н. урубі́ла
Загадны лад
2-я ас. урубі́ урубі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час урубі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

урубі́ць сов., горн. вруби́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

урубі́ць, урублю, урубіш, урубіць; зак., што.

Уставіць у высечаную адтуліну. Урубіць перагародку ў сцяну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вруби́ть сов. урубі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уру́бліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да урубіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уру́блены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад урубіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)