урду́

‘мова’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, нескланяльны

адз. мн.
Н. урду́ урду́
Р. урду́ урду́
Д. урду́ урду́
В. урду́ урду́
Т. урду́ урду́
М. урду́ урду́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

урду́ нескл., ж. (язык) урду́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

урду́ м. (язык) урду́ нескл., ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

урду́, нескл., м.

Афіцыйная мова Пакістана, адна з сучасных літаратурных моў Індыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)