упа́дзіна, -ы, мн. -ы, -дзін, ж.

Паглыбленае месца, паглыбленне.

Вочная ў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

упа́дзіна

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. упа́дзіна упа́дзіны
Р. упа́дзіны упа́дзін
Д. упа́дзіне упа́дзінам
В. упа́дзіну упа́дзіны
Т. упа́дзінай
упа́дзінаю		 упа́дзінамі
М. упа́дзіне упа́дзінах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

упа́дзіна ж. впа́дина

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

упа́дзіна, ‑ы, ж.

Паглыбленае месца: паглыбленне. Высіцца бераг, то стромка падаючы да ракі, то паката сходзячы да яе прыступкамі, невялікімі выемкамі, глыбокімі ўпадзінамі. Васілевіч. // Пра рысы твару, будову чэрапа і пад. Старыць яго [мужчыну] не густое чорнае шчацінне на сківіцах і барадзе, а ўпадзіны худых шчок з дробненькімі маршчынамі, якія разбягаюцца ва ўсе бакі ад шрама. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гра́бен

‘упадзіна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гра́бен гра́бены
Р. гра́бену гра́бенаў
Д. гра́бену гра́бенам
В. гра́бен гра́бены
Т. гра́бенам гра́бенамі
М. гра́бене гра́бенах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́емка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак, ж.

1. гл. выняць.

2. Паглыбленне, упадзіна.

В. ў сцяне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

катлаві́на, -ы, мн. -ы, -ві́н, ж.

Паглыбленне, упадзіна на паверхні зямлі або на дне мора, акіяна.

|| прым. катлаві́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прамы́віна, -ы, мн. -ы, -він, ж. і прамы́іна, -ы, мн. -ы, -мы́ін, ж.

Упадзіна ў зямлі, размытай ліўнем, плынню вады.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кра́тэр, ‑а, м.

Адтуліна на вяршыні вулкана, праз якую вывяргаецца лава. Кратэр Везувія. // Упадзіна, абкружаная кальцавымі валамі, у ландшафце Месяца, Марса.

[Ад грэч. kratēr — вялікая чаша.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падь​I обл. (узкая глубокая долина) упа́дзіна, -ны ж., разг. запа́дзіна, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)