унія́цкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. унія́цкі унія́цкая унія́цкае унія́цкія
Р. унія́цкага унія́цкай
унія́цкае		 унія́цкага унія́цкіх
Д. унія́цкаму унія́цкай унія́цкаму унія́цкім
В. унія́цкі (неадуш.)
унія́цкага (адуш.)		 унія́цкую унія́цкае унія́цкія (неадуш.)
унія́цкіх (адуш.)
Т. унія́цкім унія́цкай
унія́цкаю		 унія́цкім унія́цкімі
М. унія́цкім унія́цкай унія́цкім унія́цкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

унія́цкі ист. униа́тский

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

унія́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да уніі (у 2 знач.), уніята. Уніяцкае веравызнанне. Уніяцкая царква. Уніяцкі прыход.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

у́нія, -і, ж. (кніжн.).

Аб’яднанне, саюз.

Дзяржаўная у.

Царкоўная у.

|| прым. унія́цкі, -ая, -ае.

Уніяцкая царква.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

униа́тский ист. унія́цкі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

свяшчэ́ннік, ‑а, м.

Духоўнае званне ў праваслаўнай царкве, прамежкавае паміж епіскапам і дзякам. // Асоба, якая носіць гэта званне; служыцель рэлігійнага культу, які праводзіць богаслужэнне. Дзед пісьменніка быў, як вядома, уніяцкі свяшчэннік, а бацька перасяліўся ў Маскву, дзе працаваў урачом і дзе нарадзіўся Ф.М. Дастаеўскі. В. Вольскі. Прыбытак з царквы бралі сабе свяшчэннікі, а мы перабіваліся так-гэтак. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)