унармава́ць, -му́ю, -му́еш, -му́е; -му́й; -мава́ны; зак., што.

Прывесці да нормы.

У. напісанне ўласных імён.

|| незак. унармо́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. унармава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

унармава́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. унарму́ю унарму́ем
2-я ас. унарму́еш унарму́еце
3-я ас. унарму́е унарму́юць
Прошлы час
м. унармава́ў унармава́лі
ж. унармава́ла
н. унармава́ла
Загадны лад
2-я ас. унарму́й унарму́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час унармава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

унармава́ць сов. нормирова́ть;

у. рабо́ту — нормирова́ть рабо́ту

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

унармава́ць, ‑мую, ‑муеш, ‑муе; зак., што.

Прывесці да нормы. Унармаваць напісанне ўласных імён.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

унармо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да унармаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

унармава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. унармаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

унармава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад унармаваць.

2. у знач. прым. Вызначаны ў якасці нормы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)