умо́ўчаць, -чу, -чыш, -чыць; зак., аб чым або пра што.

Знарок не сказаць пра што-н.

У. пра самае галоўнае.

Не магу ў. аб чым-н. або што-н. (павінен сказаць).

|| незак. умо́ўчваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

умо́ўчаць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. умо́ўчу умо́ўчым
2-я ас. умо́ўчыш умо́ўчыце
3-я ас. умо́ўчыць умо́ўчаць
Прошлы час
м. умо́ўчаў умо́ўчалі
ж. умо́ўчала
н. умо́ўчала
Загадны лад
2-я ас. умо́ўчы умо́ўчыце
Дзеепрыслоўе
прош. час умо́ўчаўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

умо́ўчаць сов.

1. (стерпеть, не ответить) смолча́ть, промолча́ть;

2. (умышленно не сказать) умолча́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

умо́ўчаць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.

1. (пераважна з адмоўем «не»). Сцярпець, не адказаць каму‑н. — Не еў, не еў! — як перадражняючы каго, усё крычыць [кот], ды з такою злосцю, што Юстап будзе маўчаць, маўчаць, ды і не ўмоўчыць — на жонку абавязкова пасварыцца: — Дала б ты гэтай здыхаце малака. Калюга.

2. Не сказаць, не ўпамянуць аб чым‑н. знарок. [Маці:] — Я таксама не хачу, каб няпраўду ты гаварыў. Але ж умоўчаць сёе-тое мог. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

умаўча́ць сов., см. умо́ўчаць 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

умаўча́ць, -чу́, -чы́ш, -чы́ць; -чы́м, -чыце́, -ча́ць; -чы́; зак., аб чым або пра што.

Тое, што і умоўчаць.

У. аб недахопах.

|| наз. умаўча́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

умо́ўчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да умоўчаць (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

умо́ўчванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. умоўчваць — умоўчаць (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

умаўча́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.

Тое, што і умоўчаць (у 2 знач.). Умаўчаць аб недахопах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)