уло́ўлены
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
уло́ўлены |
уло́ўленая |
уло́ўленае |
уло́ўленыя |
| Р. |
уло́ўленага |
уло́ўленай уло́ўленае |
уло́ўленага |
уло́ўленых |
| Д. |
уло́ўленаму |
уло́ўленай |
уло́ўленаму |
уло́ўленым |
| В. |
уло́ўлены (неадуш.) уло́ўленага (адуш.) |
уло́ўленую |
уло́ўленае |
уло́ўленыя (неадуш.) уло́ўленых (адуш.) |
| Т. |
уло́ўленым |
уло́ўленай уло́ўленаю |
уло́ўленым |
уло́ўленымі |
| М. |
уло́ўленым |
уло́ўленай |
уло́ўленым |
уло́ўленых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
уло́ўлены
дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
уло́ўлены |
уло́ўленая |
уло́ўленае |
уло́ўленыя |
| Р. |
уло́ўленага |
уло́ўленай уло́ўленае |
уло́ўленага |
уло́ўленых |
| Д. |
уло́ўленаму |
уло́ўленай |
уло́ўленаму |
уло́ўленым |
| В. |
уло́ўлены (неадуш.) уло́ўленага (адуш.) |
уло́ўленую |
уло́ўленае |
уло́ўленыя (неадуш.) уло́ўленых (адуш.) |
| Т. |
уло́ўленым |
уло́ўленай уло́ўленаю |
уло́ўленым |
уло́ўленымі |
| М. |
уло́ўленым |
уло́ўленай |
уло́ўленым |
уло́ўленых |
Кароткая форма: уло́ўлена.
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
уло́ўлены в разн. знач. уло́вленный; см. улаві́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уло́ўлены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад улавіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
воспри́нятый успрыня́ты; уло́ўлены, схо́плены; прыня́ты;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ухва́ченный ухо́плены, схо́плены; зло́ўлены, уло́ўлены; см. ухвати́ть.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уло́вленный в разн. знач. уло́ўлены; зло́ўлены; см. улови́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
улаві́ць, улаўлю́, уло́віш, уло́віць; уло́ўлены; зак.
1. каго-што. Схапіць, злавіць каго-, што-н. (разм.).
У. каня.
2. што. Выявіць і прыняць, зарэгістраваць прыборамі.
У. радыёхвалю.
3. перан., што. Успрыняць (органамі пачуццяў), заўважыць.
У. шолах лесу.
У. насмешку ў словах.
У. сэнс выказвання.
4. што. Тое, што і улучыць (у 1 знач.).
У. зручны момант.
|| незак. уло́ўліваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. уло́ўліванне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)