ула́сніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ула́сніца ула́сніцы
Р. ула́сніцы ула́сніц
Д. ула́сніцы ула́сніцам
В. ула́сніцу ула́сніц
Т. ула́сніцай
ула́сніцаю		 ула́сніцамі
М. ула́сніцы ула́сніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ула́сніца ж. со́бственница; владе́лица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ула́сніца, ‑ы, ж.

Жан. да уласнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ула́снік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Уладальнік якой-н. маёмасці.

Дробны зямельны ў.

2. Той, хто імкнецца больш мець, хто ахоплены ўласніцкімі інтарэсамі.

|| ж. ула́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

со́бственница ула́сніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

владе́лица улада́льніца, -цы ж.; (хозяйка чего-л.) гаспады́ня, -ні ж.; (собственница) ула́сніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)