ука́зчыца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ука́зчыца ука́зчыцы
Р. ука́зчыцы ука́зчыц
Д. ука́зчыцы ука́зчыцам
В. ука́зчыцу ука́зчыц
Т. ука́зчыцай
ука́зчыцаю		 ука́зчыцамі
М. ука́зчыцы ука́зчыцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ука́зчыца ж. ука́зчица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ука́зчыца, ‑ы, ж.

Жан. да указчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ука́зчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто ўказвае іншым, што і як трэба рабіць.

Ён нам не ў.

Бач, які ў. знайшоўся.

|| ж. ука́зчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)