узлава́ць гл. злаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

узлава́ць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. узлую́ узлуё́м
2-я ас. узлуе́ш узлуяце́
3-я ас. узлуе́ узлую́ць
Прошлы час
м. узлава́ў узлава́лі
ж. узлава́ла
н. узлава́ла
Загадны лад
2-я ас. узлу́й узлу́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час узлава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

узлава́ць сов., разг. разозли́ть, рассерди́ть, обозли́ть, озли́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

узлава́ць, узлую, узлуеш, узлуе; узлуём, узлуяце; зак.

Разм.

1. каго. Увесці ў злосць, раззлаваць. Бацькаў адказ узлаваў маці. Васілевіч. [Ганна] баялася лішнім словам, няўдалым рухам узлаваць затоенага старога. Мележ.

2. Абл. Тое, што і узлавацца. Клемсіха ўзлавала, пачала лаяць .. [Сёмку]. Галавач. Гаварушка ўзлаваў і сам схапіў з плячэй мяшок, перавярнуў яго ўверх сподам і пачаў трэсці. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

злава́ць, злую́, злуе́ш, злуе́; злуём, злуяце́, злую́ць; злуй; незак.

1. каго. Абуджаць злосць у каго-н.

2. Тое, што і злавацца.

|| зак. узлава́ць, -лую́, -луе́ш, -луе́; -луём, -луяце́, -лую́ць; -лу́й (да 1 знач.) і раззлава́ць, -лую́, -луе́ш, -луе́; -луём, -луяце́, -лую́ць; -лу́й (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

обозли́ть сов. узлава́ць, раззлава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рассерди́ть сов. раззлава́ць, узлава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разозли́ть сов. раззлава́ць, узлава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

озли́ть сов., прост. узлава́ць, раззлава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́тапарашчыць

‘узгарачыць, узлаваць каго-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. вы́тапарашчу вы́тапарашчым
2-я ас. вы́тапарашчыш вы́тапарашчыце
3-я ас. вы́тапарашчыць вы́тапарашчаць
Прошлы час
м. вы́тапарашчыў вы́тапарашчылі
ж. вы́тапарашчыла
н. вы́тапарашчыла
Загадны лад
2-я ас. вы́тапарашчы вы́тапарашчыце
Дзеепрыслоўе
прош. час вы́тапарашчыўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)