узво́дны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. узво́дны узво́дная узво́днае узво́дныя
Р. узво́днага узво́днай
узво́днае		 узво́днага узво́дных
Д. узво́днаму узво́днай узво́днаму узво́дным
В. узво́дны (неадуш.)
узво́днага (адуш.)		 узво́дную узво́днае узво́дныя (неадуш.)
узво́дных (адуш.)
Т. узво́дным узво́днай
узво́днаю		 узво́дным узво́днымі
М. узво́дным узво́днай узво́дным узво́дных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

узво́дны

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. узво́дны узво́дныя
Р. узво́днага узво́дных
Д. узво́днаму узво́дным
В. узво́днага узво́дных
Т. узво́дным узво́днымі
М. узво́дным узво́дных

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

узво́дны воен.

1. прил. взво́дный;

2. в знач. сущ., разг. взво́дный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

узво́дны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да ўзвода ​1, камандуе ўзводам. Узводны камандзір.

2. у знач. наз. узво́дны, ‑ага, м. Камандзір узвода ​1. Яшчэ ротны аддаваў загад узводным, яшчэ вылучалі дазоры, а стомленыя салдаты, расклаўшы шынялі, клаліся на мураву. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узво́д¹, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Падраздзяленне роты, эскадрона або батарэі.

|| прым. узво́дны, -ая, -ае.

Узводны камандзір.

Далажыць узводнаму (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

взво́дный воен.

1. прил. узво́дны;

2. сущ. узво́дны, -нага м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

няскла́дны, ‑ая, ‑ае.

1. Які не вызначаецца складнасцю, зграбнасцю. Сам камандзір батальёна сядзеў за сталом.. Побач з ім сядзеў узводны Букрэй — няскладны і шырокі, як шафа. Колас. [Громаў-Дар’яльскі] сядзеў, абхапіўшы калені няскладнымі кашчавымі рукамі, і курыў. Васілевіч. // Дрэнна, непрыгожа зроблены; нязграбны. [Жанчына] прыехала на нейкім няскладным вялікім возе, у які быў запрэжаны высозны і худы конь. Чорны.

2. Пазбаўлены лагічнай паслядоўнасці, сувязі. Дзед.. насмешліва пазіраў на хлопцаў, слухаючы іх няскладную гутарку. Чарнышэвіч. // Нязладжаны, нястройны (пра гукі, спеў і пад.). А тут музыка грае ўвесь час, нейкая няскладная, дзікая; гучней за ўсё грыміць бубен. Нікановіч.

3. Няўдалы, недарэчны. Варка — кемлівая, разумная, але сама, здаецца, пакутуе ад няскладнага кахання. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)