Verbum

анлайнавы слоўнік

удушэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

удушэ́нне ср. удуше́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

удушэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. удушыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удушы́ць, -ушу́, -у́шыш, -у́шыць; -у́шаны; зак.

1. каго (што). Павесіць (разм.).

2. каго (што). Забіць, сціснуўшы горла, задушыць (разм.).

3. перан., каго-што. Задушыць, знішчыць.

Свабоды не ў.

|| наз. удушэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паве́шанне, ‑я, н.

Удушэнне пры дапамозе пятлі ад цяжару свайго цела. Смерць цераз павешанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удавле́ние задушэ́нне, -ння ср.; удушэ́нне, -ння ср.; (повешение) ве́шанне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

удуше́ние задушэ́нне, -ння ср.; удушэ́нне, -ння ср.; неоконч. душэ́нне, -ння ср.; заду́шванне, -ння ср.; уду́шванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)