уда́чніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
уда́чніца |
уда́чніцы |
| Р. |
уда́чніцы |
уда́чніц |
| Д. |
уда́чніцы |
уда́чніцам |
| В. |
уда́чніцу |
уда́чніц |
| Т. |
уда́чніцай
уда́чніцаю |
уда́чніцамі |
| М. |
уда́чніцы |
уда́чніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
уда́чніца ж., разг. уда́чница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уда́чніца, ‑ы, ж.
Разм. Жан. да удачнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уда́чница разг. уда́чніца, -цы ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)