уда́рнік

‘частка затвора агнястрэльнай зброі; дэталь механізма, інструмента’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. уда́рнік уда́рнікі
Р. уда́рніка уда́рнікаў
Д. уда́рніку уда́рнікам
В. уда́рнік уда́рнікі
Т. уда́рнікам уда́рнікамі
М. уда́рніку уда́рніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

уда́рнік

‘перадавы рабочы; музыкант’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. уда́рнік уда́рнікі
Р. уда́рніка уда́рнікаў
Д. уда́рніку уда́рнікам
В. уда́рніка уда́рнікаў
Т. уда́рнікам уда́рнікамі
М. уда́рніку уда́рніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

уда́рнік³, -а, мн. -і, -аў, м.

Музыкант, які іграе на ўдарных інструментах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уда́рнік¹, -а, мн. -і, -аў, м.

Перадавы работнік вытворчасці.

Ударнікі вытворчасці.

|| ж. уда́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уда́рнік², -а, мн. -і, -аў, м.

1. Частка затвора вінтоўкі, агнястрэльнай зброі або гарматы, якая разбівае капсуль патрона пры выстрале.

2. Дэталь у механізме, інструменце, якая ўдарае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уда́рнік I м. (передовой работник) уда́рник;

у. пра́цы — уда́рник труда́

уда́рнік II м., воен., муз. уда́рник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уда́рнік ​1, ‑а, м.

Перадавы работнік сацыялістычнай вытворчасці, які перавыконвае нормы. Ударнікі калгасных палёў. □ Ударнік.., як на барыкаду, Вядзе на штурм прарываў Ударную брыгаду. Купала. Ударнік той, хто заўсёды і пры ўсякіх умовах паказвае іншым прыклад у рабоце, сам ідучы наперадзе. Арабей. // Пра перадавое прадпрыемства. Калійны камбінат з’яўляецца ўдарнікам будоўлі сямігодкі. «Звязда».

уда́рнік ​2, ‑а, м.

1. Частка затвора агнястрэльнай зброі, прызначаная для ўдару па капсулі патрона.

2. Дэталь, прыстасаванне ў якім‑н. механізме, інструменце для атрымання гуку ўдарамі.

3. Разм. Музыкант, які іграе на ўдарных інструментах. Джазавы ўдарнік. □ [Яругіна] цягнула ў рэстараны, дзе джазавыя ўдарнікі выбівалі модныя рытмы. Карамазаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уда́рник​I (передовой работник) уда́рнік, -ка м.;

уда́рник труда́ уст. уда́рнік пра́цы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уда́рніца, ‑ы, ж.

Жан. да ударнік ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уда́рник​II воен., муз. и пр. уда́рнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)