уго́дніцтва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. уго́дніцтва
Р. уго́дніцтва
Д. уго́дніцтву
В. уго́дніцтва
Т. уго́дніцтвам
М. уго́дніцтве

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уго́дніцтва, -а, н. (разм.).

Рабалепна-ліслівае імкненне дагадзіць каму-н.

Яго прынцыповай натуры праціўна было ў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уго́дніцтва ср. уго́дничество

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уго́дніцтва, ‑а, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. угоднічаць; паддобрыванне, падлашчванне, удыганне. Яго прынцыповай натуры праціўна было ўгодніцтва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)