тэрмі́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Гняздо тэрмітаў².

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тэрмі́т

‘насякомае’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тэрмі́т тэрмі́ты
Р. тэрмі́та тэрмі́таў
Д. тэрмі́ту тэрмі́там
В. тэрмі́та тэрмі́таў
Т. тэрмі́там тэрмі́тамі
М. тэрмі́це тэрмі́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тэрмі́тнік, ‑а, м.

Гняздо тэрмітаў ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)