ты́цнуць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. ты́цну ты́цнем
2-я ас. ты́цнеш ты́цнеце
3-я ас. ты́цне ты́цнуць
Прошлы час
м. ты́цнуў ты́цнулі
ж. ты́цнула
н. ты́цнула
Загадны лад
2-я ас. ты́цні ты́цніце
Дзеепрыслоўе
прош. час ты́цнуўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ты́цнуць сов. и однокр., разг. ткнуть, су́нуть;

◊ т. но́сам — (каго ў што) ткнуть но́сом (кого во что)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ты́цнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Аднакр. да тыцкаць.

•••

Тыцнуць носам — указаць з мэтай павучання, звычайна ў рэзкай форме.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ты́цканне, ‑я, м.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. тыцкаць — тыцнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ты́кнуть сов., прост. ты́кнуць; то́ркнуць; ты́цнуць; см. ты́кать​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тырц ‘тыц’ (віл., Сл. ПЗБ). Магчыма, у выніку кантамінацыі рухапераймальных выклічнікаў тырх (гл. ты́рхаць) і тыц (гл. тыцнуць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ткнуть сов., однокр.

1. ты́кнуць, то́ркнуць; (воткнуть) уваткну́ць; уто́ркнуць;

2. (сунуть) разг. су́нуць, ты́цнуць;

◊

ткнуть но́сом (кого, во что) ты́цнуць но́сам (каго, у што); см. ты́кать​I;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тыц, выкл. у знач. вык.

Разм. Ужываецца паводле знач. дзеясл. тыцкаць — тыцнуць і тыцкацца. Я адрэзаў скібку хлеба, укусіў і, замест лыжкі, тыц канец гэтага самага нажа ў страву. Ермаловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пы́цнуць ’дакрануцца’ (дзятл., Сцяшк. Сл.). Імітатыўны дзеяслоў ад *пыц, паралельнага да пуц (гл.), пац (гл.) і пад., палаталізаваны варыянт да пык (гл.), параўн. тыц (< тык) і тыцнуць ’ткнуць, торкнуць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

су́нуть сов.

1. су́нуць, усу́нуць, засу́нуць; (запихнуть) запхну́ць, запіхну́ць, мног. пазапіха́ць, пазапі́хваць; (погрузить, опустить) усу́нуць, усадзі́ць;

2. (небрежно дать) ты́цнуць, су́нуць;

3. (дать взятку) разг. падсу́нуць;

4. (ткнуть чем-л.) су́нуць, саўгану́ць, ты́цнуць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)