тыфо́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
тыфо́н |
тыфо́ны |
| Р. |
тыфо́на |
тыфо́наў |
| Д. |
тыфо́ну |
тыфо́нам |
| В. |
тыфо́на |
тыфо́наў |
| Т. |
тыфо́нам |
тыфо́намі |
| М. |
тыфо́не |
тыфо́нах |
Крыніцы:
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
тыфо́н, ‑а, м.
У грэчаскай міфалогіі — стогаловая агнядышная пачвара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тифо́н
1. миф. Тыфо́н, -на м.;
2. уст. (тайфун) тайфу́н, -на м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)