тыфо́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тыфо́н тыфо́ны
Р. тыфо́на тыфо́наў
Д. тыфо́ну тыфо́нам
В. тыфо́на тыфо́наў
Т. тыфо́нам тыфо́намі
М. тыфо́не тыфо́нах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тыфо́н, ‑а, м.

У грэчаскай міфалогіі — стогаловая агнядышная пачвара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тыфон (міфал.) 11/153

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

тыфо́н

(гр. Typhon)

1) стогаловая агнядышная пачвара ў старажытнагрэчаскай міфалогіі;

2) прыбор на маяках і суднах, які падае сігналы ў час туману.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тифо́н

1. миф. Тыфо́н, -на м.;

2. уст. (тайфун) тайфу́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)