тыпо́вы, -ая, -ае.

1. Які мае асаблівасці, характэрныя для пэўнага тыпу прадметаў, з’яў, людзей і пад.

Тыповыя прыкметы дыфтэрыі.

2. Які часта сустракаецца; звычайны, характэрны для каго-, чаго-н.

Тыповая з’ява.

3. Які аб’ядноўвае індывідуальныя, своеасаблівыя рысы з прыкметамі і ўласцівасцямі, характэрнымі для шэрага з’яў і асоб.

Т. беларускі характар.

Тыповыя вобразы баек.

|| наз. тыпо́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тыпо́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. тыпо́вы тыпо́вая тыпо́вае тыпо́выя
Р. тыпо́вага тыпо́вай
тыпо́вае		 тыпо́вага тыпо́вых
Д. тыпо́ваму тыпо́вай тыпо́ваму тыпо́вым
В. тыпо́вы (неадуш.)
тыпо́вага (адуш.)		 тыпо́вую тыпо́вае тыпо́выя (неадуш.)
тыпо́вых (адуш.)
Т. тыпо́вым тыпо́вай
тыпо́ваю		 тыпо́вым тыпо́вымі
М. тыпо́вым тыпо́вай тыпо́вым тыпо́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

тыпо́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. тыпо́вы тыпо́вая тыпо́вае тыпо́выя
Р. тыпо́вага тыпо́вай
тыпо́вае		 тыпо́вага тыпо́вых
Д. тыпо́ваму тыпо́вай тыпо́ваму тыпо́вым
В. тыпо́вы (неадуш.)
тыпо́вага (адуш.)		 тыпо́вую тыпо́вае тыпо́выя (неадуш.)
тыпо́вых (адуш.)
Т. тыпо́вым тыпо́вай
тыпо́ваю		 тыпо́вым тыпо́вымі
М. тыпо́вым тыпо́вай тыпо́вым тыпо́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

тыпо́вы

1. типи́чный; типи́ческий;

т. вы́падак — типи́чный (типи́ческий) слу́чай;

2. (представляющий собой тип) типи́ческий;

т. во́браз — типи́ческий о́браз

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тыпо́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае характэрныя асаблівасці, уласцівыя пэўнаму тыпу прадметаў, з’яў, людзей і пад. Тыповы паўднёвы горад. Тыповы беларускі арнамент. □ Герой аповесці [«Набліжэнне»] Левін — тыповы дробнабуржуазны інтэлігент. Яго светапогляд вельмі абмежаваны. Перкін. // Разм. Ярка выражаны. Тыповае верхаглядства.

2. Які часта сустракаецца, звычайны, характэрны для каго‑, чаго‑н. Тыповы выпадак. Тыповая памылка. □ Федароўскіх, Елаўскіх, Малых — тыповыя для Урала прозвішчы. Шынклер. Для Беларусі тыповым з’яўляецца залаты карась. «Беларусь».

3. У мастацтве — які аб’ядноўвае індывідуальныя, своеасаблівыя рысы з прыкметамі і ўласцівасцямі, характэрнымі для шэрага з’яў і асоб. У рамане Шамякін здолеў намаляваць тыповую карціну партызанскай барацьбы ў тыле ворага, барацьбы, якая пабыла шырокі размах і ўсенародны характар. Гіст. бел. сав. літ. Матывы адлёту журавоў, буслоў і гракоў — тыповыя для народнай творчасці, для беларускай паэзіі. Палітыка. / у знач. наз. тыпо́вае, ‑ага, н. Аўтар нібы імкнецца толькі добрасумленна расказаць пра чалавека ўсё, што ведае, не спрабуючы вылучыць тыповае ў яго характары і адсеяць выпадковае і нехарактэрнае. Шкраба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

типи́ческий тыпо́вы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

типи́чный тыпо́вы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тыпі́чны, см. тыпо́вы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тыпі́чны, -ая, -ае.

Тое, што і тыповы.

|| наз. тыпі́чнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тыпаразме́р, ‑у, м.

Спец. Тыповы размер (станкоў, дэталей і пад.). Тыпаразмеры інструментаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)