ты́льда
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ты́льда |
ты́льды |
| Р. |
ты́льды |
ты́льд
ты́льдаў |
| Д. |
ты́льдзе |
ты́льдам |
| В. |
ты́льду |
ты́льды |
| Т. |
ты́льдай
ты́льдаю |
ты́льдамі |
| М. |
ты́льдзе |
ты́льдах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ты́льда, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
Друкарскі знак у выглядзе хвалістай рысачкі (~).
[Ісп. tilde.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ти́льда тип. ты́льда, -ды ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)