тыбе́тка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. тыбе́тка тыбе́ткі
Р. тыбе́ткі тыбе́так
Д. тыбе́тцы тыбе́ткам
В. тыбе́тку тыбе́так
Т. тыбе́ткай
тыбе́ткаю		 тыбе́ткамі
М. тыбе́тцы тыбе́тках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тыбе́тка,

гл. тыбетцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тыбе́тцы, -аў, адз. тыбе́цец, -бе́тца, м.

Карэннае насельніцтва Тыбета.

|| ж. тыбе́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. тыбе́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тибе́тка тыбе́тка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тыбе́тцы, ‑аў; адз. тыбецец, ‑бетца, м., тыбетка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. тыбеткі, ‑так; ж.

Карэннае насельніцтва вобласці Тыбет у Кітайскай Народнай Рэспубліцы і некаторых сумежных раёнаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)