Тыбе́т

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Тыбе́т
Р. Тыбе́та
Д. Тыбе́ту
В. Тыбе́т
Т. Тыбе́там
М. Тыбе́це

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Тибе́т Тыбе́т, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тыбе́тцы, ‑аў; адз. тыбецец, ‑бетца, м., тыбетка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. тыбеткі, ‑так; ж.

Карэннае насельніцтва вобласці Тыбет у Кітайскай Народнай Рэспубліцы і некаторых сумежных раёнаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)