турмалі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. турмалі́н
Р. турмалі́ну
Д. турмалі́ну
В. турмалі́н
Т. турмалі́нам
М. турмалі́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

турмалі́н, -ну м., мин. турмали́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

турмалі́н, ‑у, м.

Мінерал крышталічнай будовы, разнавіднасці якога маюць самыя розныя колеры і прымяняюцца ў оптыцы, радыётэхніцы і ювелірнай справе. Малінавы турмалін.

[Ням. Turmalin.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

турмали́н мин. турмалі́н, -ну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шэрл, ‑у, м.

Чорны жалезісты турмалін.

[Ням. Schörl.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

турмалі́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да турмаліну, уласцівы яму. Турмалінавы бляск. Турмалінавыя крышталі. // Які мае ў сабе турмалін. Турмаліпавая жыла. // З турмалінам, аздоблены турмалінам. Турмалінавы пярсцёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)