туркме́нскі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
туркме́нскі |
туркме́нская |
туркме́нскае |
туркме́нскія |
| Р. |
туркме́нскага |
туркме́нскай
туркме́нскае |
туркме́нскага |
туркме́нскіх |
| Д. |
туркме́нскаму |
туркме́нскай |
туркме́нскаму |
туркме́нскім |
| В. |
туркме́нскі (неадуш.)
туркме́нскага (адуш.) |
туркме́нскую |
туркме́нскае |
туркме́нскія (неадуш.)
туркме́нскіх (адуш.) |
| Т. |
туркме́нскім |
туркме́нскай
туркме́нскаю |
туркме́нскім |
туркме́нскімі |
| М. |
туркме́нскім |
туркме́нскай |
туркме́нскім |
туркме́нскіх |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
туркме́нскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да туркменаў, які належыць, уласцівы ім. Туркменская мова.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
туркме́ны, -аў, адз. -ме́н, -а, м.
Народ, які складае асноўнае насельніцтва Туркменістана.
|| ж. туркме́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.
|| прым. туркме́нскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
туркме́нский туркме́нскі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)