туркме́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. туркме́н туркме́ны
Р. туркме́на туркме́наў
Д. туркме́ну туркме́нам
В. туркме́на туркме́наў
Т. туркме́нам туркме́намі
М. туркме́не туркме́нах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

туркме́н туркме́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

туркме́н,

гл. туркмены.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

туркме́ны, ‑аў; адз. туркмен, ‑а, м.; туркменка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. туркменкі, ‑нак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Туркменскай ССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)