туркме́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. туркме́н туркме́ны
Р. туркме́на туркме́наў
Д. туркме́ну туркме́нам
В. туркме́на туркме́наў
Т. туркме́нам туркме́намі
М. туркме́не туркме́нах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

туркме́н туркме́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

туркме́н,

гл. туркмены.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

туркме́н м Turkméne m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Turkman [ˈtɜ:kmən] n. (pl. -men) туркме́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Turkmen

м. туркмен

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

туркме́ны, ‑аў; адз. туркмен, ‑а, м.; туркменка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. туркменкі, ‑нак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Туркменскай ССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Turkméne

m -n, -n туркме́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

АБУ́-ЛЬ-ГАЗІ́ Бахадур-хан

(12.8.1603, г. Ургенч, Узбекістан — сак. 1664),

узбекскі пісьменнік, гісторык. Хівінскі хан. У творах («Радаслоўная туркменаў» і «Радаслоўнае дрэва цюркаў») ёсць каштоўныя звесткі пра жыццё і гісторыю розных плямёнаў Сярэдняй Азіі, шэраг нар. легендаў, паданняў, прымавак і прыказак.

Літ.:

Кононов А.Н. Родословная туркмен. Соч. Абу-л-Гази хана хивинского. М.; Л., 1958.

т. 1, с. 47

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)