тура́ч
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
тура́ч |
турачы́ |
| Р. |
турача́ |
турачо́ў |
| Д. |
турачу́ |
турача́м |
| В. |
турача́ |
турачо́ў |
| Т. |
турачо́м |
турача́мі |
| М. |
турачы́ |
турача́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
тура́ч, -ча́ м., зоол. тура́ч
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тура́ч зоол. тура́ч, -ча́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тура́ч, ‑а, м.
Птушка сямейства фазанавых.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)