ту́лка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ту́лка |
ту́лкі |
| Р. |
ту́лкі |
ту́лак |
| Д. |
ту́лцы |
ту́лкам |
| В. |
ту́лку |
ту́лкі |
| Т. |
ту́лкай
ту́лкаю |
ту́лкамі |
| М. |
ту́лцы |
ту́лках |
Крыніцы:
krapivabr2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ту́лка ж., разг. (о ружье) ту́лка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ту́лка 1 ‘жалезная трубка ў коле, у якую ўстаўляецца вось’ (лудз., Сл. ПЗБ). Да тул 2, гл. утулка. Параўн. таксама тулейкі (гл.).
Ту́лка 2 ‘паляўнічая стрэльба’ (Мат. Гом.; Цярохін, Охота). Ад назвы горада Тула (месца вырабу).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)