трэ́ф
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
трэ́ф |
| Р. |
трэ́фу |
| Д. |
трэ́фу |
| В. |
трэ́ф |
| Т. |
трэ́фам |
| М. |
трэ́фе |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
трэф (род. трэ́фу) м., рел. треф
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
трэф, ‑у, м.
У веруючых яўрэяў — недазволеная іудзейскай рэлігіяй страва.
[Яўр. treife.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Трэф ‘забарона ўжывання пэўнай ежы як нячыстай (паводле іўдзейскага веравызнання)’ (Нас., Байк. і Некр.). Запазычана з яўр.- ням. treife ‘тс’ < ст.-яўр. terefâ ‘нячыстая ежа’, відаць, праз польск. tref або непасрэдна з ід. treif, trejfer ‘некашэрны, нячысты’: сьвіньні для жыдоў — трэф (Астравух, Ідыш-бел. сл., 909). Сюды ж трэ́фны ‘нячысты, забаронены для ўжывання’ (Нас., Байк. і Некр.), трэфны́ ‘тс’ (Касп.), тропнэ́ ‘забароненае для яды’ (Арх. Вяр.). Праз польск. trefny ‘тс’ (SWO, 1980, 774; Фасмер, 4, 101; Карскі Беларусы, 173; Кюнэ, Poln., 110).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
трэ́фа
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
трэ́фа |
трэ́фы |
| Р. |
трэ́фы |
трэ́ф |
| Д. |
трэ́фе |
трэ́фам |
| В. |
трэ́фу |
трэ́фы |
| Т. |
трэ́фай
трэ́фаю |
трэ́фамі |
| М. |
трэ́фе |
трэ́фах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)