трыё́дзь

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз. мн.
Н. трыё́дзь трыё́дзі
Р. трыё́дзі трыё́дзей
трыё́дзяў
Д. трыё́дзі трыё́дзям
В. трыё́дзь трыё́дзі
Т. трыё́ддзю трыё́дзямі
М. трыё́дзі трыё́дзях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трыёдзь ж., церк. трио́дь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трыёдзь, ‑і, ж.

Хрысціянская богаслужэбная кніга, у якой змешчаны трохпесенныя каноны.

[Грэч. tri — трох і ōdē — песня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трыёдзь ‘хрысціянская богаслужэбная кніга, у якой змешчаны трохпесенныя каноны’ (ТСБМ), ст.-бел. треодь, триодь (1494 г., ГСБМ), стараж.-рус. триодь (з 1200 г.). З с.-грэч. τριώδιον ‘тры песні’ (Фасмер, 4, 103).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)