трывія́льны, -ая, -ае.

Пазбаўлены арыгінальнасці, звычайны.

Трывіяльная думка.

Т. флірт.

|| наз. трывія́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трывія́льны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. трывія́льны трывія́льная трывія́льнае трывія́льныя
Р. трывія́льнага трывія́льнай
трывія́льнае		 трывія́льнага трывія́льных
Д. трывія́льнаму трывія́льнай трывія́льнаму трывія́льным
В. трывія́льны (неадуш.)
трывія́льнага (адуш.)		 трывія́льную трывія́льнае трывія́льныя (неадуш.)
трывія́льных (адуш.)
Т. трывія́льным трывія́льнай
трывія́льнаю		 трывія́льным трывія́льнымі
М. трывія́льным трывія́льнай трывія́льным трывія́льных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трывія́льны тривиа́льный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трывія́льны, ‑ая, ‑ае.

Пазбаўлены свежасці і арыгінальнасці; звычайны. Трывіяльны жарт. Трывіяльная п’еса. □ Змітракова радасць .. патанае ў трывіяльных пакутах раздвоенага кахання. Юрэвіч. // Пошлы, вульгарны. Трывіяльны флірт.

[Фр. trivial.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трывія́льны ‘звычайны, неарыгінальны’ (ТСБМ). Запазычана праз рус. тривиа́льный ці польск. trywialny ‘тс’ з заходнееўрапейскіх моў, паходзіць з лац. triviālis ‘тое, што валяецца на вялікай дарозе’ (Фасмер, 4, 102), што, у сваю чаргу, ад triwium ‘скрыжаванне трох дарог’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тривиа́льный трывія́льны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)