тро́йні, -яў.

Вілы з трыма зубамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тро́йні

‘вілы з трыма зубамі’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. тро́йні
Р. тро́йняў
Д. тро́йням
В. тро́йні
Т. тро́йнямі
М. тро́йнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тро́йні ед. нет (вилы с тремя зубцами) тройча́тка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тро́йні, ‑яў; адз. няма.

Вілы з трыма зубамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тро́йні ‘вілы з трыма зубамі’ (ТСБМ, Касп.). Утворана ад тройня (гл.), як двойня, з суф. ‑ня, які пад уплывам лексемы ві́лы стаў суфіксам назоўніка pluralia tantum.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трайня́

‘дзеці’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. трайня́ тро́йні
Р. трайні́ тро́йняў
Д. трайні́ тро́йням
В. трайню́ тро́йні
Т. трайнёй
трайнёю		 тро́йнямі
М. трайні́ тро́йнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трайня́

‘дэталь павозкі’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. трайня́ тро́йні
трайні́
Р. трайні́ тро́йняў
Д. трайні́ тро́йням
В. трайню́ тро́йні
трайні́
Т. трайнёй
трайнёю		 тро́йнямі
М. трайні́ тро́йнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трайня́². -і́, мн. тро́йні, -яў, м.

Тое, што і трайняты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трайня́¹, -і́, мн. тро́йні і (з ліч. 2, 3, 4) трайні́, тро́йняў, ж.

Падоўжны брус у калёсах, які злучае пярэднюю вось з задняй.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Траяны́ ‘сталюга, мальберт’ (Некр. і Байк.), ‘прыстасаванне з трох калоў, на якім падвешвалі калыску ў полі’ (Жд. 1, Мат. Гом.; мазыр., ГЧ; віл., рагач., Сл. ПЗБ), трояны́ ‘трохрогія вілы’ (Маш.; Горбач, Зах.-пол. гов.), трояны́, трояны́е вілкі́ ‘тс’ (ТС), тро́йні ‘тс’ (Касп.), параўн. укр. дыял. трояни́ ‘тс’. Множналікавы назоўнік для называння трохчастных прадметаў, гл. траян 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)