транзі́тніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
транзі́тніца |
транзі́тніцы |
| Р. |
транзі́тніцы |
транзі́тніц |
| Д. |
транзі́тніцы |
транзі́тніцам |
| В. |
транзі́тніцу |
транзі́тніц |
| Т. |
транзі́тніцай
транзі́тніцаю |
транзі́тніцамі |
| М. |
транзі́тніцы |
транзі́тніцах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
транзі́тніца, ‑ы ж.
Разм. Жан. да транзітнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
транзі́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).
Транзітны пасажыр, які едзе да месца прызначэння з перасадкай у якім-н. пункце.
|| ж. транзі́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)