транжы́рка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
транжы́рка |
транжы́ркі |
| Р. |
транжы́ркі |
транжы́рак |
| Д. |
транжы́рцы |
транжы́ркам |
| В. |
транжы́рку |
транжы́рак |
| Т. |
транжы́ркай
транжы́ркаю |
транжы́ркамі |
| М. |
транжы́рцы |
транжы́рках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
транжы́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
Разм. Жан. да транжыр.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
транжы́р, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).
Чалавек, які транжырыць што-н.; марнатравец.
|| ж. транжы́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.
|| прым. транжы́рскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
транжи́рка разг. транжы́рка, -кі ж.; марнатра́ўка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)