танзу́ра, -ы, мн. -ы, -зу́р, ж.

Выбрытае месца на макаўцы галавы ў духоўных каталіцкіх асоб.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

танзу́ра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. танзу́ра танзу́ры
Р. танзу́ры танзу́р
Д. танзу́ры танзу́рам
В. танзу́ру танзу́ры
Т. танзу́рай
танзу́раю		 танзу́рамі
М. танзу́ры танзу́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

танзу́ра ж., церк. тонзу́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

танзу́ра, ‑ы, ж.

Выбрытае месца на макаўцы галавы ў духоўных каталіцкіх асоб.

[Ад лац. tonsura — стрыжка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тонзу́ра рел. танзу́ра, -ры ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)