тае́жнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які жыве ў тайзе і займаецца таежным промыслам.

|| ж. тае́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тае́жнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тае́жнік тае́жнікі
Р. тае́жніка тае́жнікаў
Д. тае́жніку тае́жнікам
В. тае́жніка тае́жнікаў
Т. тае́жнікам тае́жнікамі
М. тае́жніку тае́жніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тае́жнік м. таёжник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тае́жнік, ‑а, м.

Чалавек, які жыве і працуе ў тайзе. Відаць, нешта ўспомнілася старому таежніку. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

таёжник тае́жнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тае́жніца, ‑ы, ж.

Жан. да таежнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)