Сі́рыус
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
Сі́рыус |
Сі́рыусы |
| Р. |
Сі́рыуса |
Сі́рыусаў |
| Д. |
Сі́рыусу |
Сі́рыусам |
| В. |
Сі́рыус |
Сі́рыусы |
| Т. |
Сі́рыусам |
Сі́рыусамі |
| М. |
Сі́рыусе |
Сі́рыусах |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Сі́рыус
назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Сі́рыус |
| Р. |
Сі́рыуса |
| Д. |
Сі́рыусу |
| В. |
Сі́рыуса |
| Т. |
Сі́рыусам |
| М. |
Сі́рыусе |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Си́риус астр. Сі́рыус, -са м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ма́рыва ’трымцячы слой цёплага паветра каля паверхні зямлі ў гарачае надвор’е, смуга’ (ТСБМ). Укр. ма́рево, рус. мар, арханг. ма́рево, маск. мара́ ’тс’, арханг., перм. ма́ра ’туман на моры’; перм. марева ’туман, шкодны для збажыны, садавіны’, уладз. ’гарачы, сонечны дзень’. Усх.-слав. утварэнне з суф. ‑ivo/‑evo ад дзеяслова mariti. Параўн. таксама в.-луж. womara ’напаўсон, непрытомнасць’, серб.-харв. о̏‑мара ’духоцце, духата’, балг. мараня́ ’марыва’. Да прасл. marъ або marь, якія з’яўляюцца роднаснымі да ст.-інд. marīciṣ, marīcī ’прамень’, marīcīkā ’міраж’, ст.-грэч. άμαρύσσω ’ззяю’, ἀμαρυγή ’бляск’, μαῖρα < ’Сірыус’ (Бернекер, 2, 21; Фасмер, 2, 571; Скок, 2, 407, БЕР, 3, 662–663).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)