сінхрані́зм, -у, м. (спец.).

Дакладнае супадзенне і сувязь у часе дзвюх або некалькіх з’яў або працэсаў; адначасовасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сінхрані́зм

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. сінхрані́зм
Р. сінхрані́зму
Д. сінхрані́зму
В. сінхрані́зм
Т. сінхрані́змам
М. сінхрані́зме

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сінхрані́зм, -му м., книжн. синхрони́зм

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сінхрані́зм, ‑у, м.

Кніжн. Дакладнае супадзенне ў часе дзвюх або некалькіх з’яў ці працэсаў; адначасовасць.

[Ад грэч. synchronos — адначасовы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

синхрони́зм научн. сінхрані́зм, -му м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сінхрані́я, ‑і, ж.

1. Кніжн. Тое, што і сінхранізм.

2. У мовазнаўстве — суіснаванне і ўзаемазалежнасць элементаў мовы ў які‑н. перыяд яе гісторыі; проціл. дыяхранія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)