сіно́псіс
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сіно́псіс |
сіно́псісы |
| Р. |
сіно́псіса |
сіно́псісаў |
| Д. |
сіно́псісу |
сіно́псісам |
| В. |
сіно́псіс |
сіно́псісы |
| Т. |
сіно́псісам |
сіно́псісамі |
| М. |
сіно́псісе |
сіно́псісах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сіно́псіс м., ист., книжн. сино́псис
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сіно́псіс, ‑а, ж.
1. Гіст. Зборнік звестак, нататак і пад. па якому‑н. пытанню. «Кіеўскі сінопсіс» 1674 г.
2. Кніжн. уст. Звод розных поглядаў па якому‑н. пытанню.
[Ад грэч. synopsis — агляд.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сино́псис книжн., рел. сіно́псіс, -са м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)